Pakt Krwi i Księżyca

Wilkołaki i wampiry walczyły ze sobą, odkąd tylko oba gatunki sięgają pamięcią. Spór często bezpodstawny sprawiał, że ciężko było żyć, że ciężko było się rozwijać. Lata wojny niosły ze sobą tylko ofiary, smutek i gorycz. Nic więc dziwnego, że w pewnym momencie powiedziano sobie: dość.
Pewnej pozbawionej księżyca nocy odbył się bal, na który wampiry zaprosiły wilkołaki. Wtedy też najstarsi obu gatunków zdecydowali się na zawarcie paktu, swoistej umowy nie tylko o nie agresję, ale o pomoc i… współprace. Wampiry wszak nie mogły funkcjonować za dnia, a przyuważone i odkryte przez ludzi, szybko stawały się ich ofiarami, gdy te zachodzili je w momencie największej słabości. Wampiry potrzebowały ochrony. Zaś wilkołaki potrzebowały terenów, bezpiecznych, na których nikt by ich nie nękał. Gdy wiadome było, czego obie strony potrzebowały, zawarty został pakt i przymierze, które trwa po dziś dzień.
Każdy wampir, który dożyje swoich setnych urodzin dostaje na nich prezent od lykanów, a mianowicie wilkołaka, który staje się jego stróżem i towarzyszem w dalszym życiu. Wampir wtedy może również wybrać, czy żyje dalej ze swoim rodem, czy odchodzi z niego, by założyć własny.
Fabuła: Młode wilkołaki zaczynają szeptać między sobą, że ten układ jest bezsensowny, bo sami mogą chronić swoich ziem, nie potrzebują do niczego wampirów, które ich poniekąd wykorzystują w sposób uwłaczający. Starsze wilkołaki starają się przekonać młodsze, że nie można nagle burzyć porządku, który trwa już od wielu lat zwłaszcza, że może on spowodować wojnę.
Wampirom trochę nie odpowiada to, ze wilkołaki same wybierają, kto ma do nich trafić. Zauważają również z niezadowoleniem, że te, które im się dostają zwykle są słabszymi sztukami lub niedoświadczonymi wojownikami. Młode wampiry są tym oburzone, starsze zaś starają się wytłumaczyć ten fakt, na różne sposoby, choć jakkolwiek by te tłumaczenia nie brzmiały, nie są nawet bliskie prawdy.
Zarówno wilkołaki, jak i wampiry borykają się z problemami wewnętrznymi.

Szczegóły:
Miejsce akcji: Wołoszczyzna, włości rodziny Basarab
Czasy: 1780 rok
Rasy grywalne: Wampiry, wilkołaki, ludzie
Preferowane postaci: młode wampiry czekające na wilkołaka; wilkołaki które mają zostać „wręczone” wampirom; wampiry odchodzące w celu stworzenia własnych rodów; wampiry posiadające własny ród; wilkołaki będące częścią stada Księżyca; ludzie, którzy mają się stać wampirami lub wilkołakami.
Rody początkowe: Draculesti; Tepes.
Stada początkowe: Księżyca.

Scenariusz:
Prowadzi: Narrator
Typ: Eventowy

Dodatkowe informacje:
O wampirach: Są długowieczne, ale nie nieśmiertelne. Można je zabić przez wbicie im kołka w serce, spalenie, odcięcie głowy czy chociażby zamknięcie w kościele lub wystawienie na słońce. Zabić je również może wilkołak – jego ugryzienie jest dla wampira jak kontakt z krucyfiksem (pali, boli, utrudnia gojenie). Wampir nie może mieć też kontaktu ze słońcem, a żeby przeżyć musi pożywiać się krwią – ludzi bądź wilkołaków.
By stać się wampirem wystarczy ugryzienie takowego, w jego kłach znajduje się wirus, który przemienia żywego człowieka w wampira.
Wampir karmiąc człowieka swoją krwią może uczynić go ghulem – trupo jadem – który staje się służącym wampira, ale niestety taki człowiek nie przeżyje bez wampirzej krwi i nie może potem zostać przemienionym w wampira.
Wampiry posiadają liczne, niesamowite zdolności. Czasem potrafią kogoś zahipnotyzować, mogą chodzić po ścianach i sufitach, niektóre posiadają władzę nad jakimś żywiołem, a inne zmienić się w chmarę nietoperzy lub mgłę. Wszystko tak naprawdę zależy od predyspozycji samego wampira.
Wampiry mają bardzo dobry wzrok – podobnie jak koty widzą w ciemnościach i mogą kontrolować to, jak mocno zamknięte bądź otwarte są ich źrenice – a także, bardzo dobry słuch. Ich węch jest na tyle dobry, że potrafią rozpoznać czy dana osoba jest wampirem, wilkołakiem, ghulem czy zwykłym człowiekiem, ale nie dorównują w tej kwestii wilkołakom. Mają również dobry słuch. Są dwa razy silniejsze od ludzi, a także szybsze od nich. Mają zdecydowanie lepszy refleks. To, jak szybko goją się ich rany, zależy od tego ile krwi wypili i jak dawno temu. Wampir, któremu odcięto kończynę, może sobie wyhodować nową, jeśli tylko będzie najedzony lub pożywi się krótko po tym wydarzeniu (trwa to zwykle parę dni).

Wampirze rody:

• Draculesti – ród założony przez Vlada III Draculea, będącego synem Vlada II. Swój ród prowadzi silną ręką, a wampiry do niego należące pozbawione są niemal do cna ludzkich odruchów, słabości i przywar. Są silni i bezwzględni, podobnie jak wilkołaki do nich należące – chociaż oczywiście w ostatnich czasach się to zmieniło. Ród istnieje od 1535 roku.
  
• Tepes – pierwszy wampirzy ród założony na terenie Wołoszczyzny. Pierwszym jego przedstawicielem był Vlad II Dracula, który po dziś dzień przewodzi innym wampirom. Ród jest silny, zjednoczony i obowiązują w nim jasne zasady, najcięższą karą za przewinienia jest kara śmierci, co sprawia, że wampiry do niego należące mają się na baczności. To właśnie Vlad zawarł pakt z wilkołakami, nadal ma kontakty ze Starszyzną wilkołaków. Ród istnieje od 1452 roku.

---

O wilkołakach: Są podobnie jak wampiry, długowieczne, ale nie są nieśmiertelne. Można je zabić przez odcięcie głowy, rozczłonkowanie, spalenie (futro pali się tak dobrze), wbicie srebrnego kołka w serce (drewniany „uśpi”). Ogólnie wilkołaki mają uczulenie na srebro i rany nim zadane dłużej się goją, a także palą i bolą niemożebnie. Wilkołak nawet w ludzkiej postaci, nie może dotykać srebra, bo boli i pali. Krew wampira, jest dla wilkołaka jak słaba trucizna, powodująca ból brzucha, wymioty itp. schorzenia. Zabójczy jest dla wilkołaków również tojad, wywary, nalewki z niego, polerowana nim broń.
By stać się wilkołakiem wystarczy ugryzienie takowego – dlatego wampiry źle znoszą ugryzienie wilkołaków.
Ślina wilkołaków zawiera silny antybiotyk, a także potrafi przyśpieszyć regenerację uszkodzonych komórek – działa na wszystkie istoty żywe (nie działa na wampiry, te są martwe).
Wilkołaki posiadają węch absolutny i są w stanie wytropić wszystko, czego zapach poczuły przez chociażby ułamek sekundy. Poza tym są w stanie rozpoznać czyjś zapach, na jego podstawie określić wiek, płeć, po części stan zdrowia czy chociażby to gdzie przebywał (np. potrafią wyczuć czy ktoś był w karczmie, kiedy uprawiał seks lub czy się mył, czy walczył i zranił swojego przeciwnika itp.). Poza tym mają również bardzo dobry słuch. Gorzej ze wzrokiem, ale ten nie jest im jakoś wybitnie potrzebny.
Wilkołak może się przemienić, a posiada dokładnie trzy formy: ludzką, pół-bestii, bestii.
W ludzkiej formie jest tak samo silny jak ludzie, lub minimalnie silniejszy, posiada dobry węch, ale nie tak dobry jak w formie pół-bestii czy bestii. Przemiana jest samoistna nie potrzebuje do jej wywołania złości, bólu, strachu, ani niczego innego. Wystarczy samo pragnienie przemiany. Wilkołaka nie da się zmusić do przemiany. W formie pół-bestii lykan dorównuje siłą wampirowi, ale jest od niego wolniejszy. Ma jeszcze lepszy węch, chociaż nie jest to pełnia jego możliwości. Tą osiąga dopiero w formie bestii, kiedy to jego ciało przyjmuje formę humanoidalnego wilka, często posiada wtedy ogon – choć są egzemplarze bez – wydłużony pysk, charakterystyczne uszy i jest zdecydowanie potężny. Siłą wtedy przewyższa wampira – tylko raz – jest też tak samo szybki jak wampir, ma podobny do niego refleks. Jego główną bronią w tej formie są pazury i długie zęby. W tej formie wilkołak ma najszybszą regenerację, zdolną zregenerować częściowo uszkodzony mózg, serce itp. niemożliwe jest jedynie odrastanie kończyn.
Przemiana jest bolesna, i trwa od 5 sekund do minuty.

Samiec

Samica

Wilkołacze stada:

Księżyca – stado to istnieje niemal od zawsze. Za swoje siedlisko uznaje całą Wołoszczyznę. Wilkołaki do niego należące cechują się wielką lojalnością – zarówno względem siebie, jak i wampirów – odwagą, a także śmiałością w podejmowaniu działań. Są bardzo ze sobą zżyte, stanowią doskonały przykład dobrze funkcjonującej rodziny i społeczności. Najstarsi dbają o najmłodszych, a przewodzi im wszystkim Lucjan wraz z małżonką Seleną.